haar zogenaamde vriendennkomen niet zo vaak meer langsnze sturen enkel bloemen, die ruiken naar haar angstnen als ze komen, houden ze hun warme jassen aannze praten over niets, ze kijken haar niet aannzij lacht nog net als vroegernook al voelt ze zich wat slechternmaar zij is van voor de oorlogndus zij heeft geleerd, te vechtennze praat niet veel, ze denkt en drinkt de tijd als dure wijnnze vraagt zich af hoe de wereld zonder haar zou zijnnnhet is te groot voor woordenndit gevoel is te grootnte groot voor woordenndit gevoel is te grootnwat ze voelt is te groot voor woordennnhaar gedachten dwalen afnlangs de wegen in haar hoofdnnaar het verledennnaar de liefdenwaarin ze altijd heeft geloofdnen zo droomt ze door de dagennmet de weemoednen ze wachtnop de kinderen die niet komennen op de laatste lange nachtnze zit te staren in haar stoelnen elk uur maakt jaren oudernen naast haar zit de doodnals een soort van stille troostnmet zijn armen om haar schoudersnnen het is te groot voor woordenndit gevoel is te grootnte groot voor woordennwat ze voelt is te grootnhet is te groot voor woordenndit gevoel is te grootnde dood is te groot voor woordennnde dood is te groot voor woordennnte groot voor woorden...