Ze drijven zoals wrakhout op een stille oceaannDe stroming en de wind alleen bepaaldt waarheen zij gaannZe vechten nergens tegen en ze willen niemand zijnnIk zie ze staan ze wachtennOp de laatste treinnnOoit waren zij de schepen die met zilver overladennDe stormen overwonnen op de terugreis naar de havennTotdat zij op de klippen van de liefde stukgeslagen zijnnNu doden ze de tijd en wachten op de laatste treinnnDegene die hen zal bevrijden is niet ver meer hier vandaannHet is een zwarte prins van ijzer met een hart zo koud als staalnZe zullen hem omhelzen en als dan het licht verdwijntnZijn ze meegenomen door de laatste treinnnIk ken niet hun verleden maar ik ken wel het gevoelnHet lege voortbewegen zonder denken,zonder doelnMisschien heb ik geluk gehad,misschien had ik ook minder pijnnIk ken alleen maar de gedachtenAan de laatste treinnnIk zie de tijd voorbijgaan op een leeggewaaid perronnHet is nu bijna middernacht en stil in dit stationnIk laat ze achter mij de doden,de doden die nog levend zijnnIk hoor hem in de vertenDaar komtnDe laatste trein