eins og svo oft áðurnþá finnst mér eitthvað vanta.nog þó að ég hafi öll réttu verkfærin,nþá kann ég ekki að nota samviskuna sem skjöld,nog ég get ekki lært hvernig traust er unnið í þrepum.nnog ég hika við að leggja af stað en tek þó eitt lítið skref áfram,nog finn minn rétta takt...nþetta er eitt lítið skref áfram...nnen hvað er svo hreinn sannleikur?ner það að fallast á þung orð?neða einhver staður sem við loks mætumst?nþetta er kerfisbundin þrá, nsem vex við hvert skipti sem ég rek mig á.nég verð að læra að falla hægar og styttra.nnen ef ég hrasa aftur niður á botn þá tek ég eitt lítið skref áfram,nog klifra svo aftur upp...nnþetta er eitt lítið skref áfram... finndu kjark...nnen hvernig er það með metnað,ngetur hann stökkbreyst í hrokanef ég eyk hraðann aðeins um of?nþetta er kerfisbundin þrá,nað læra að stjórna þessari vél.nen er það mannlegt eðli að láta illa að stjórn?nnen ég hef enga löngun til að halda lengra og lengra áfram,nef mig vantar minn rétta takt...nnþetta er eitt lítið skref áfram... finndu kjark...n(til að taka skrefið áfram...)nnen hvenær á ég að stoppa?